De finale - roadtrip Kroatië

Het kon niet anders als afsluiter. We hebben de nacht doorgebracht bij een rasechte gangster. We hebben het einde van de reis moeten improviseren. Bedoeling was om de ferry te nemen van ons eiland naar Split, daar over te stappen op de ferry naar Zadar, een nacht door te brengen in de oude stad, nog een keer lekker te gaan eten en de volgende ochtend op onze vlucht te springen. Gezien corona echter is de nieuwe ferrylijn van Split naar Zadar uiteindelijk nooit in gebruik genomen, terwijl vertrekdagen, -uren en tarieven wel netjes aangekondigd zijn. We moeten dus op een andere manier van Split in Zadar zien te geraken.

De Flixbus! We passen onze timing aan en vertrekken pas in de late namiddag van ons eiland. Dwarrelen en smelten nog even door en in de straten van Split. Drinken een laatste glas rosé op ons olijfbomenterras en installeren ons vervolgens in onze bus, die stipt op tijd vertrekt. Gezien we laat arriveren in Zadar, boek ik een hotel in de buurt van het grote busstation. We moeten er ‘s morgens ook weer vroeg uit, dus geen zin voor enkel een bed de extra taxitrip naar de oude stad te maken.

Gezien mijn ultra late reservering, is er niet veel keuze meer. Hotel ZaDar heeft nog een kamer vrij. Het heeft -tig verschrikkelijk slechte recensies op Booking, veel te duur, eerder twee sterren waard in plaats van vier sterren, maar we moeten toch ergens de nacht doorbrengen. We arriveren tegen 23u. De eigenaar zit met een kameraad champagne te drinken in de lobby van zijn hotel. Je moet Al Capone denken, maar dan in een Kroatische versie.

We worden onthaald met een hoop gebrabbel achter onze rug en krijgen de elektronische kaart voor de kamer. De kaart werkt niet. Erik gaat terug naar beneden. Er wordt ‘iets’ met de kaart gedaan. Hij krijgt de kaart terug. De kaart werkt niet. Erik weer naar beneden. Deze keer komt het meisje van de receptie mee naar boven, met dezelfde kaart. Domme buitenlanders. Zij steekt de kaart in de gleuf. Uit de gleuf, andersom in de gleuf. De kaart werkt niet. Dom systeem.

Zij haalt haar loper en opent de deur op deze manier. De kamer ligt er nog bij zoals de laatste gast er uit bed gestapt is. Zij kijkt ons even aan. Ik zeg dat ik daar zo niet slaap. Ze beslist dan toch maar om de kamer eerst van nieuwe lakens te voorzien. Ik zeg dat ik ook graag de badkamer gepoetst wil hebben. Erik en ik installeren ons op het terras van het hotel en bestellen bier. Ik denk niet dat de wijn hier te drinken is.

Drie kwartier later komt het meisje ons halen. De kamer is in orde. De eigenaar zit ondertussen te zingen in de lobby. Zij doet de deur met haar loper open. De kaart werkt nog steeds niet. We stappen binnen in wat ooit een mooie kamer geweest moet zijn, maar nu perfect dienst doet als dure afzetterij voor vermoeide toeristen. We checken of er inderdaad nieuwe lakens op het bed liggen. We vermoeden van wel, maar ze zijn zeker niet gestreken.

De airco en afzuiger in de badkamer maken lawaai als een overvliegend vliegtuig. Douchen is een hele uitdaging, gezien de douchekophouder naar beneden zakt terwijl je eronder staat. Het interieur doet denken aan films uit vervlogen communistische regimes. Ik steek mijn nachtlampje aan en denk in eerste instantie aan electrocutie. Erik rookt nog een sigaret beneden.

Ondertussen is de whiskey boven gehaald. Het feest is nog niet afgelopen. Al Capone heeft net een nieuwe deal gesloten. Ik zet mijn verstand op nul en doe mijn ogen dicht. We zullen wel overleven. Hopelijk. Onze wekker staat om 6u. De door ons gereserveerde taxi wordt uitgevoerd door Al Capone himself. We worden in een zwarte geblindeerde dikke Audi gestopt. Het lijkt alsof we een drugsdrop gaan uitvoeren of een afrekening met machinegeweren. We halen 140km per uur op de kleine wegen. We worden als rasechte maffialeden gedropt op de luchthaven. Ik vertik het om een fooi te geven. De taxiservice stond aangeschreven in de lobby als 225 kuna. Hij rekent ons 250 kuna aan. Ik betaal braafjes. Toegegeven, een gewoon einde zou te gewoon geweest zijn!