Kroatië - deel 1, wonderslippers

Ik heb wonderslippers. Ik ben van een in de rotsen uitgeholde trap naar beneden geschoven. Erik zei dat mijn benen alletwee de lucht ingingen. Ik ben vol op mijn poep gevallen. Mijn poep kan wel een stootje hebben. Mijn slippers zijn nog heel.

Marie zegt, dat dat wel cool is : ik laat op elke vakantie een stukje van mezelf achter. In elk geval, dit hebben we ook weer gehad. Ik vermoed dat mijn poep morgen blauw zal zien. Maar ik loop niet bloot met mijn poep, dus qua schoon zicht zit ik nog steeds gebakken.

Trouwens, de wandeling was adembenemend, Instagram-waardig. Gelukkig had ik geen fototoestel of gsm bij. Die zou in mijn val wel eens gesneuveld kunnen zijn. Morgen doen we dezelfde tocht vanop het water. Met Erik als kapitein en mezelf als eerste bootsman. De meisjes gaan mee voor de versiering.

We zijn twee en een halve dag in Kroatië. In mijn hoofd is het spannend geweest. We hebben vorig jaar zo’n onwaarschijnlijke reis gehad. En je gaat natuurlijk niet voor minder. Maar Cavtat is hartveroverend. Klein, maar bij de mooiste en sympathiekste baaien die ik in mijn leven gezien heb.

Een boulevard van bistro’s, bars, restaurants tegen het water in alle geuren, kleuren en culinaire kwaliteiten. Een divers gamma van luxe jachten meert aan. Dromen mag, dus we kiezen elke dag een ander. Voor morgen hebben we één van vijf meter en een beetje geboekt, met een gigantische buitenboordmotor van 5hp Yamaha.

We hebben op dag twee ook ‘onze bar’ gevonden. Een vakantie zonder een eigen bar, heeft geen fundament. Het zicht op Cavtat vanop dit terras is fenomenaal. In het midden van alle oude huizen spotten we de paarse overvloed van onze bougainvillea.

Onze garçon steekt een nieuwe rekening bij in het hoge glas.

More paperwork, zegt hij. Ik zeg : it’s like writing a book. Every day a new chapter. Erik kijkt rugby, terwijl ik schrijf. Mijn benen uitgestrekt op de stoel tegenover mij. Rechts van mij, ik in bikini met een kleed erover dat aan de schouderbandjes lichtjes kleurt van de aangebrachte hoeveelheden zonnecrème, zit een erg blanke jonge man in een zandkleurig linnen kostuum.

Zijn lederen gevlochten schoenen maken het geheel af. Hij zou gegarandeerd ook schuiven op mijn trap.

De eerste dag is Erik trouwens bijna dood gevallen. Ons huisje ligt tweeënvijftig oude, ongelijke trappen hoog. De valies weegt een ton in de namiddaghitte. Ik durf niet om te kijken, want dan krijg ik medelijden. Ik ben blij dat ik mezelf boven krijg.

Ik moet eerlijkheidshalve toegeven, dat ik de enige van de familie ben zonder sleurwerk. De meisjes tillen de kleinere koffers. Ik babbel ondertussen met Maria, die onderweg naar boven haar adem verliest.

We laden afschuwelijk ingepakte koffers uit.

Gezien de moeilijkheden op Schiphol heb ik ieders spullen over drie valiezen gespreid. Dat wil zeggen dat elke valies elk verdiep van het smalle, stijle huis naar boven moet. Erik stoot zijn hoofd zeker twee keer aan een laag plafond.

We bewijzen de lokale horeca alle eer. Het is een lange dag geweest van 05u 's morgens. Om 01u katapulteren luidkeels zingende Engelsen ons wakker. Zij hebben een machtig rooftop terras twee deuren verder.

Het lijkt of ons bed op hun terras ligt. Zij zingen gimme gimme gimme a man after midnight met man, vrouw en macht. Om 03u vallen zij omver of wordt de boel verplicht stil gelegd. Het ganse dorp heeft mogen meegenieten. Wij worden een paar uur later verfrommeld wakker.

We nemen de boot naar Dubrovnik. Drie kwartier varen, uitkijken over zijdezacht, turkoois water. De zee is anders dan vorig jaar, minder druk bevaren. ps Onze garçon zegt net, terwijl hij een nieuw bonnetje in het glas steekt, dat we een library kunnen openen. -

Dubrovnik is vol, smalle stegen links en rechts, met dwarrelende mensen. Weinig zuurstof, je zit ingekapseld tussen massieve stadswallen. Het is mooi, indrukwekkend, maar minder ademend.

Rond drie uur nemen we de boot terug. We vragen aan onze schipper of we buiten, op de kop mogen zitten. Onze haren en neus in de wind. Hij vraagt of hij foto’s van ons vier mag nemen, met mijn gsm. Hij leunt achterover, springt aan wal om een beeld inclusief naam van de boot te schieten. We moeten zitten, naar links schuiven, rechtstaan.

We springen in Cavtat in het water en ontdekken de beste beachbar. Deze waar ik nu schrijf.

Morgen gaan we varen.

ps Ik moet nog één ding schrijven over het meest betoverende trouwfeest ooit. Wanneer we aan land gaan van onze trip naar Dubrovnik, staan de mooiste mensen in pak, de meisjes met gouden kleren en sandalen te dansen en zingen op een prachtig aangekleed terras.

Een piratenboot pikt hun even later op. Wanneer we uren daarna in onze bar zitten, komt de houten boot de haven weer binnen. Hij blaast rook en muziek. Erik en ik wandelen langs gouden kandelaars op witte tafels. Live muzikanten testen hun stembanden. We weten dat we weer weinig gaan slapen.

Maar dit is voor het allermooiste doel. Bruid en bruidegom trakteren het ganse dorp op een spetterend vuurwerk. Ik val met de band en de ganse trouwerij in slaap rond 03u. Zij zingen met zijn allen gimme gimme gimme. Het klinkt hemels!