Kroatië - deel 3, zweet in smeltparels

Ik voel het zweet op mijn bovenlip staan. Ik proef het zout op mijn lippen. Mijn ogen zweten. Of zijn het tranen door het weerkaatsen van de zon op de eeuwenoude vloertegels. Ik sleur mijn lichaam voort. De levende ziel is uit mijn lijf, verschrompeld. Er blijft alleen een hoopje zwartgeblakerd, uitgezweet vel over. Mijn reisgenoten zijn er niet beter aan toe. We wandelen over de zeeboulevard richting Hvar stad. We zijn op sinds vanmorgen vijf uur.

We hebben gisterenavond geweldig lekker gegeten en gedronken. Met ons laatste zicht op de baai van Cavtat. De wekker loopt af. Ik frommel nog een paar stukken in onze koffers. We sleuren alles tweeënvijftig treden naar beneden. Over door wind, zon, regen en jaartallen gepolijste stenen. Ik heb voor de gelegenheid sneakers aan, stabiel schoeisel. Één keer vallen per vakantie is genoeg.

De papa van Jenny staat ons op te wachten op dit onzalige uur. We moesten kiezen : de ferry van zeven uur ’s ochtends vanuit Dubrovnik naar Hvar of deze van half vier ’s namiddags. We gaan voor het beleven van elke seconde en zien de wereld ontwaken. Hij zet ons met koffers en al vlak voor de loopplank af. We rollen de catamaran in. En varen vier uur over een rimpelloze zee. Bij de eerste zeemijlen hebben we nog land in zicht. Daarna niks anders dan blauw.

De eilanden rijzen op uit de zee : eerst Korcula, dan Hvar, als een betoverend en trots adeldom. We worden als een kudde van de boot gelost. Een nieuwe lading staat te wachten voor vertrek. De hitte valt op ons als een op hol geslagen elektrisch deken. Natali heeft een plannetje doorgestuurd. Rechtdoor langs de haven, over het oude plein. Daar, achter de kerk wacht de taxi ons op. Ze heeft het geweldig georganiseerd. Ik ben nu al verliefd op haar.

De wielen van onze valiezen blijven steken in de brede spleten tussen de straatstenen. De taxi kronkelt naar boven, verder en hoger. Over smalle straten met langs de zeekant steile trappen naar beneden. Hij rijdt met volleerd vertrouwen. Wij zijn blij dat we niet zelf rijden. Bijna op de top, in het smalste straatje, zet hij ons af. Natali komt meteen naar buiten. We zijn van harte welkom. Zij is nog aan het poetsen, want we zijn veel vroeger dan de check-in tijd. Maar we mogen met plezier onze bagage achterlaten en in tussentijd de stad gaan verkennen.

Ze heeft het appartement prachtig ingericht en geeft ons een rondleiding, tot op het terras met het betoverende uitzicht. Ze laat ons meteen weten in welke beachbar we moeten zijn. Waar we geweldig kunnen eten, waar ook de lokale bevolking gaat eten. Welk eiland van de Pakleni archipel we absoluut moeten bezoeken. Ze geeft voor de zekerheid nog een keer haar nummer. We mogen haar altijd bellen, appen. Op minder dan een kwartier tijd leren we Hvar kennen, alsof we er altijd gewoond hebben.

We zeggen dag, als vrienden. En gaan de bijna of meer dan honderd trappen naar beneden. Ik raak ergens de tel kwijt. Mijn verstand is gestoomd, gegrild in de blakerende zon. We nemen de panoramische route richting Hvar, oude stad. Onze benen voelen aan als caoutchouc. We wandelen meters, minuten, langer dan we dachten dat het zou zijn. Met zicht op bleekgekleurde rotsen die uitmonden in de zee. Met hoofden die dobberen op het water. Bikinilichamen en lijven in fluo zwemshorts die karamelbruin bakken.

Ik heb emmers zweet in mij, zoveel poriën waarlangs parels in fijne stralen ontsnappen. We zetten de ene stap voor de andere. Vijftig graden hangen op onze schouders. We draaien de laatste bocht om en bereiken de baai van Hvar, bloedmooi. Rode, witte, oude, kleine en luxe boten dobberend op het azuurblauwe water. We wandelen voorbij twee restaurants en beslissen dat nummer drie het zal worden. Verder dragen onze benen niet meer. Vanaf deze kant van de baai is het zicht op de Riva, het eeuwenoude theatergebouw en de haven adembenemend. Waarom zouden we ons verder slepen. De door Natali aanbevolen restaurants zijn voor een volgende keer.

Onze ober met eindeloos lange benen is Jamaicaans. Zijn atletiekmedailles hangen in een hoopje tegen de muur. We bestellen water, met snel smeltende kilo’s ijsblokken. Ik leg ijs op de binnenkant van mijn polsen. We ademen de schaduw in. De zon verpulvert alle zuurstof. We draperen onze vermoeide ledematen over de houten stoelen. Natali stuurt ons een bericht dat ze klaar is.

We rekken onze lunch, brengen onze lichamen opnieuw tot een ordentelijke temperatuur. En vatten de terugtocht aan. Er zit niets anders op. De ene bocht na de andere langs de in het verkoelende water swingende rotsen, langzaam stijgend. Voorbij de befaamde Hula Hula beachclub, waar de eerste jonge lichamen zich al ritmisch beginnen bewegen op zon, muziek en drank in mooie glazen en kleuren. We klauteren opnieuw de eindeloos lijkende trappen. Ik stop deze keer bij drieënzeventig met tellen. Nog één steile bocht, nog drie reeksen trappen. We draaien de sleutel om en vallen de airco binnen.

Zweet loopt in smeltparels over mijn huid.

Drie uur in de namiddag en ieder van ons staat een halfuur onder een ijsdouche. Zo begint Hvar.