Deel 2 - roadtrip Kroatië

We komen uit het National Park Krka met zweetparels in onze haarrand en een plakkende mond. We zijn niet de enigen. Bij sommigen kleeft de t-shirt aan het bovenlichaam. We hebben één gemeenschappelijk doel : drank. Zo snel en zoveel mogelijk.

Water verdwijnt in dorstige kelen als het hemelse goed dat het is. Lichamen zijgen neer op stoelen en slurpen het zoveelste adembenemende landschap op.

We zijn deze ochtend onze route begonnen langs de kust van Zadar waar elk zicht ons van onze sokken blaast, tot het eiland Murter. Elk jaar moet ik het een keer gedaan hebben. Ik stuur Erik op wat volgens mijn kaart toch een perfecte kustweg zou horen te zijn. Tot deze stopt, uitmondt boven een strand en Erik onze auto moet keren op een vierkante meter breedte met rotsen links en rotsen rechts. Hij zegt niks, moppert niet, maar ik zie dat hij het warm krijgt. Gelukkig hebben we zo’n kleine auto, dat we hem indien nodig met een paar stevige armen hadden kunnen oppakken en omdraaien.

Eenmaal terug aan de echte weg, koersen we rechts, stijl omhoog richting Betina, waar ik prompt een stuk van mijn hart verlies. Betina heeft stijl, flair, rust, een prachtige baai en een stilzwijgende, alles overschouwende en goedkeurende kleine kerk. Murter betovert me trouwens in zijn geheel. Het vaart vanaf een korte brug met het vasteland zijn eigen, van de drukke wereld afgezonderd, stilstaande koers.

Ik denk dat Erik me mijn misstap op de kaart ondertussen weer vergeven heeft. Na NP Krka (Ik lijk niet helemaal in volgorde te vertellen, maar een geest op vakantie hoeft ook niet echt logisch en geordend te zijn. ) rijden we over een eenzame plateauhoogte richting Primosten, op zoek naar een bed.

Voordeel van niks op voorhand te boeken en zien waar je uitkomt, is dat je niet uit honderd dingen moet kiezen. Op een terras tegen de rotsen aan het water, met het zilte zout plakkend op mijn huid, de wind die mijn haar duizend richtingen uit blaast, bespeel ik mijn haast lege telefoon. Het is een kwestie van snel te beslissen, want mijn batterij geeft de geest. In mijn beste Duits, geloof me wanneer ik zeg dat dat echt op geen fluit trekt, versier ik slaapgelegenheid.

Wanneer een behulpzame dame ons naar rechts stuurt in plaats van naar links, moet Erik weer een stuk achteruit tussen ijsjes likkende genieters. Hier is het zelfs geen optie om te draaien. Het is donker wanneer we ontvangen worden met een ferme handdruk en huisgemaakt drank. Ik krijg rode cherry alcohol. Erik krijgt een borrel 52 graden straf zelf gestookt druivennat.

We ontdekken dat mijn Duits echt slecht is en dat gelukkig Pools tot dezelfde familie behoort als Kroatisch. Onze gastvrouw en gastheer zijn keicontent met hun nieuwe gasten. We krijgen het luxe appartement met een terras om u tegen te zeggen. Het is ruim half elf wanneer we onze hongerige lijven tegen de waterkant, op het terras van de pizzeria neerploffen. Ik eet te laat, mijn pijp is uit.

Ik slaap slecht, voel me verfrommeld. Maar wat een uitzicht deze ochtend!