Deel 4 - roadtrip Kroatië

Split is onze laatste stop alvorens we ons tempo in de vuilbak gooien. We laten onze kleine auto op instructie van de verhuurmaatschappij achter met vier knipperende pinkers op het rechtse rijvak van een tweevaksbaan. Het is als uitstappen in het midden van de Antwerpse ring!? De auto was in elk geval in perfecte staat toen we hem daar neerzetten.

We droppen onze bagage, proberen niet aangereden te worden in het mierennest rond de ferries en slenteren zonder al teveel verwachtingen richting oude stad. We hebben een paar uur te doden. De stad zet me op mijn plaats. Ik heb haar bij het binnenrijden verkeerd afgeschreven als een weinig glorieuze industrie- en havenstad. Ze toont zich in haar volle pracht. Bedwelmend, verrassend, met duizend-en-één stegen en pleinen, allemaal uitmondend aan het azuurblauwe water van de zee. Trogir was om gezien te worden, Split is om beleefd te hebben. Het perfecte vaarwel en tot ziens van het vasteland.

We smelten een halfuur op voorhand aan de kade onder de bladeren van een palmboom en nemen de lijn-speedboot naar Brac. Na een halfuur wordt het zicht vertroebeld door het opspattende zilte zeewater. Ik val zelfs een minuut in slaap. Een uur later varen we de haven van Milna binnen. Onze uitvalsbasis voor de komende week.

We zetten de tijd stil. Laten onze oogleden zakken bij het tellen van de binnenvarende jachten en zeilboten. Hier is het minder gezien worden, minder show, meer het pure plezier van zeemijlen verslinden en eilanden versieren.

Na drie dagen ontwaken we uit onze sluimerende, haast lichaam- en geestloze toestand. We huren een auto bij Karla. Ik verzeker me ervan dat onze nieuwe vierwieler genoeg power heeft om ons vlot de slingerend kruipende wegen op en af te brengen. Ik stippel een route uit. Erik en ik zijn perfecte reiscompanen. Ik moet alleen mijn copilootschap beter oefenen.

Na een halfuur bochten nemen, is onze eerste twist een feit, wanneer mijn ‘rechtdoor’ betekent dat de scherp naar rechts draaiende baan gewoon gevolgd moet worden, terwijl Erik vindt dat hij rechtdoor moet rijden en daarmee onze weg links verlaat. We kibbelen nog even verder en ik zeg flauw bij elke volgende bocht of deze links of rechts genomen moet worden. Al snel echter overtreft de route onze kibbelpartij.

We rijden van kleine haven en dorp over de enige slingerende kustweg naar de volgende bewoonde enclave. Kroatië is een land van schippers, getuige onze eenzaamheid op de weg. De schoonheid van het land beleef je vanop het water. De kleine kuststeden kabbelen overdag. Tegen de avond, met het binnenkomen van de boten, tonen ze hun volle levenslust en hemelse glorie. Erik en Ik bezoeken het betoverende strand van Zlatni Rat, samen met duizend andere paradijszoekers. Loungebar Auro zou buitengewoon kunnen zijn, moesten haar krioelende mieren in getale gedecimeerd kunnen worden.

We hebben honderd kuna betaald voor de parking en bevinden ons haast evenveel seconden later weer onderweg. Volgens Waze kunnen we nog verder naar links. Enthousiast over de verlatenheid van de weg kronkelen we bezadigd verder. Tot beton eindigt en grint begint. Onze kleine vierwieler is dapper in power, maar geen 4x4. Erik is het ondertussen gewoon. Hij maakt een haakse omkeer op het enge stuk weg. Het was ook te mooi om waar te zijn. We vullen onze magen in Bol, kijkend naar de technische capriolen van de in een rij aanmerende boten. Vriendschappen worden à la seconde gesmeerd, wanneer de fenders elkaar raken. Erik en ik beslissen dat we ook een boot moeten hebben! Tenminste voor één dag.