Een lege agenda

Vrijdagavond, ik rijd na het werk naar huis. Over kronkelende wegen, tussen de velden groen knallend tegen de blauwe lucht. Ik heb de ramen van mijn gele auto helemaal open gedraaid, de wind speelt binnen. De muziek staat hard en ik zing mee. Een ezel en paard luisteren.

Misschien klink ik heel vals, maar wat maakt het uit. Net voor ik onze straat indraai, komt onze mollenvanger uit een veld. Hij zwaait naar mij. Ik zwaai breedlachend terug. Het weekend kan niet beter beginnen. Het klinkt wat melig, maar van dit soort momenten word ik blij.

Ik heb geen plannen dit weekend, een zeldzaam lege agenda. Maar dat geeft een wijds perspectief : op elk moment kunnen doen waar je goesting in hebt.

Zaterdag, Fil en ik zijn samen in de showroom. Door de immense ramen, zien we lucht zinderen van de warmte. We installeren ons 's middags op het terras, met zicht op weien en bossen. Vakantiegevoel tijdens werkuren. Fil vraagt of ik iets doe dit weekend. Ik leg hem het concept van de lege agenda uit. Jeugd ervaart lege dagen nog niet op mijn manier.

Mijn woorden zijn nog niet koud of een app verschijnt op mijn scherm : 'Zomerbar deze namiddag?' Dit is de grote luxe van een lege agenda, à la minute kunnen kiezen, waar je zin in hebt. Geen verplichtingen.

Het is uiteindelijk half vijf wanneer Inez en ik bijna tegelijkertijd in de Zomerbar arriveren. Het is alsof rosé onze klok gelijkzet. We belanden in het strand, onder een boom met overhangende takken, waar kinderen met vuile voeten en lange benen uit shorts, als apen in- en uitklimmen. Wij zijn niet zo actief. Tenminste, wanneer je het lachen en klinken op elkaars gezondheid buiten beschouwing laat. Ons gezelschap groeit in de loop van de avond.

Erik komt recht van het werk en installeert zich als enige man tussen alle vrouwen. Feitelijk een beetje zoals thuis. Heel even passeert een casanova, vanuit Hasselt op weg naar Antwerpen, op jacht naar verleiding. Het is een avond gevuld met verhalen over liefde, waar je ze zoekt en waar je ze vindt. Ik bedenk dat Erik en ik heel veel chance gehad hebben om elkaar, meer dan vijfentwintig jaar geleden, aan de toog van hockeyclub Metallic, ontmoet te hebben. Toen was een date nog ouderwets simpel.

De zon zakt. Kippenvel komt op onze verbrande armen. Ik sta recht. Mijn rug kraakt uit protest van het lange laag tegen de grond hangen in onze Vedett-stoelen. We hebben de vakantievibes van de Zomerbar alle eer bewezen. We schenken onze laatste fles rosé aan jeugd aan de tafel naast ons. Voor hun begint de avond. Wij zeggen elkaar tot ziens in een warme omhelzing.

Wanneer we thuis zijn, ontvangt Erik een app : 'Of ik morgen ook mee naar zee kom?' Mijn zondag is leeg, maagdelijk wit. Klaar voor bijzondere invullingen. >>>

Zondag, iets voor de middag en we pikken Ingrid en Paul op met de bus. We laden een tafeltje, twee klapstoelen, twee strandstoelen, twee frigoboxen en een lading duikgerief in. We toeren richting Zeeland. De mannen hijsen zich in hun pakken. Ik rits Erik dicht. Ik piep over de dijk en laat de wind zoute zeelucht in mijn hoofd blazen.

Ingrid en ik laden de auto uit. We installeren ons op klapstoelen uit de wind, tussen de openstaande achterdeuren van de bus. Twee Nederlandse dames houden halt en vragen of we ook elektrische fietsen verhuren vanuit onze kofferbak. Ingrid en ik kijken elkaar een seconde verwonderd aan, voor we ons realiseren dat we een hoop fietsreclame op het voertuig achter ons hebben staan.

De dames hebben zelf twee minifietsen bij, maar de wind doet hun haast ter plaatse trappen. Ze denken de oplossing gevonden te hebben, wanneer ze ons busje zien. We moeten ze teleurstellen. Behalve een strandstoel en ons gezelschap hebben we niets te bieden. Ze besluiten de fietsen dan maar te laten voor wat ze zijn en wandelen verder. Hun neus tegen de wind geduwd.

Ondertussen komen onze jongens aan land gespoeld. Ingrid tovert Franse kazen, mosterd en cracottes tevoorschijn. We delen trots ons feestelijke Amfibie clubbier met de duikers van de andere clubs.

Ik smeer me voor de tweede keer in. Ik verleid mijn gezelschap tot een fotosessie bovenop de dijk. Op een rijtje, met eenzelfde afstand tussen hun in, ongeveer dezelfde pose innemend. Ze luisteren braaf, als volleerde modellen naar mijn instructies. Op hun vraag shop ik op één foto de wolk weg. Op de andere foto bukt Erik voor diezelfde wolk.

Wanneer de wind koud begint te waaien, nemen we afscheid. We laden onze picnic attributen weer in. De kazen en cracottes zijn allemaal op. De zeelucht heeft voor extra honger en smaak gezorgd.

Paul stelt voor nog samen te gaan eten. Maar mijn neus staat huiswaarts. Voor een lege agenda is mijn weekend behoorlijk gevuld geweest. Ik wil nu wel even niks doen.