Teddie en ons dilemma

We hebben een extra poes in onze tuin. Omdat we merken dat ze van plan is te blijven, hebben we haar een naam gegeven. Soms betrappen we onszelf erop dat we Poes blijven zeggen. Maar eigenlijk is haar naam nu Teddie.

Ik denk dat ze het ondertussen zelf ook weet. Dat ze Teddie heet, bedoel ik. Teddie is wel stoer. Ze slaapt buiten, trekt haar plan. Doet belachelijk tegen onze huiskatten, alsof het terras alleen van haar is.

Ze woont op en in de Bing&Ella toog. Een high design verblijf zou ik zo zeggen. Op een licht blauw (geen turquoise, maar van dat fashionable oud vuil blauw) rib fluwelen kussen. Dikke ribbels, zoals je in de interieur winkels ziet.

Op een hele arrogante, babyschreeuw-achtige gil na wanneer ze haar terrein verdedigt, gedraagt ze zich voorbeeldig. Ze wast zich, doet pipi en kaka op de molshopen die zich ondertussen her en der op het gras (wat ervan rest na deze zomer) een heuse wegenkaart gebaand hebben. Toen er nog geen planten in zaten, krulde ze zich op in de lege bloempotten.

Onze huiskatten hebben helemaal niks met haar. Zij is, denk ik, ‘een ander soort’ volgens hun. Een soort kastenstelsel onder katten. Eigenlijk is zij officieel de buitenkat van de buren twee deuren verder. Maar zij kan het niet vinden met haar nieuwe buitenbroer/zus. En is op zoek gegaan naar een alternatieve woning.

Erik heeft het vanaf het begin gezegd : ‘Geef haar geen eten.’ Maar ja, wij zijn drie vrouwen in huis. En geen één luistert naar een verstandige man. Nu hebben we dus een probleem. Niet met Teddie op zich. Maar met haar vrienden.

Teddie krijgt eten buiten. Niet teveel, juist genoeg voor haar met een beetje overschot, wanneer ze zich echt dik wil eten.

Daarnaast hebben we een kattenluik, voor onze high society huiskatten, voor de momenten dat zij een frisse neus willen snuiven. ps Onze huiskatten hebben een geweldig edele afstamming. Dit wil zeggen, van de boerderij op het einde van de straat. Zij gedragen zich evenwel als authentieke NY penthouse eigenaars.

De laatste weken merk ik dat ons bakje met kattenkorrels binnen, waar onze al op leeftijd zijnde huiskatten in principe makkelijk een week mee toekomen, elke ochtend, op vier of vijf korrels na, zo goed als leeg is.

We hebben onze Sherlock Holmes talenten ingeschakeld. En gemerkt dat Teddie zeker twee vrienden heeft, die haar nieuwe woonst ook geweldig vinden. Ze hebben in hun kattentaal gecommuniceerd dat er door het kattenluik en de deur naar rechts nog geweldige met kippen- of tonijnsmaak gevulde brokjes te vinden zijn. Erik heeft hun ‘s nachts betrapt.

We staan nu voor een dilemma : worden we een druk bezocht restaurant voor alle buitenkatten in de buurt? Of doen we de deur van onze wasplaats dicht? En zeggen we tegen onze huiskatten, dat ze het eerst netjes tegen ons moeten komen zeggen, wanneer ze graag buitengaan. Waarna we de deur voor hun openhouden.

Wat als ze om drie uur ‘s nachts graag een muis gaan vangen?!?