Kan je teveel lachen?

Een paar dagen geleden, tijdens het avondeten, met ons vier aan tafel, - Vraag me niet hoe we ertoe komen. Waarover het gesprek op dat moment gaat. - zegt Julie, dat één van haar vrienden tegen haar gezegd heeft dat het raar is dat ik zoveel lach.

Ik heb mijn verstand even stil gezet. De uitspraak laten ronddraaien in mijn hoofd. Ik denk dat ik er niet teveel op in gegaan ben. Ik weet het eigenlijk niet meer. Ik was wat van mijn melk.

Kan je teveel lachen? Ik vraag de ochtend, na deze avond, bij de koffie aan Erik : Lach ik teveel? Erik kijkt mij aan en zegt : Nee. Ik weet dat ik kan vertrouwen op Erik’s mening. Hij zegt wat hij denkt, hoe hij het ziet. Niet met veel woorden. Maar vaak heeft hij gelijk.

Een dag later zit ik in de auto met Julie. Zij rijdt. Ze kan niet weglopen voor mijn vragen. Ik zeg : Lach ik echt teveel? Ze rolt met haar ogen : Nee, mama. Ik denk dat ze ook zoiets als ‘Jij bent gewoon zo’ zei. Maar misschien heb ik dat zelf verzonnen.

Die avond, ik lig in bed. Marie ploft naast mij : Mama, wat vind jij van vuurwerk? Het is 22.57u en vijf minuten lang ben ik haar sparringpartner voor haar komende debat. Ik eindig met : Marie, lach ik teveel?

Nee mama, met wie moet ik anders lachen in de auto?

Ik lach veel. Echt waar. Niet dat ik geen verdriet slurp, niet buk voor tegenslagen. Ik heb een mooie berg gekregen. Maar ik kan niet als een zak omvervallen. Ik ga liggen. Mijn ogen gaan in een spleetje open. Ik zie dromen, plannen, vrienden, familie. Ik zie duizend mooie momenten die een miljoen waard zijn. Ik hou mijn vrienden een seconde langer vast. We drinken champagne en eten pizza’s rond de toog.

Ik geniet simpelweg van het leven. Carpe diem, pluk de dag en rosé tegelijkertijd. Ik zet alles en niks op mijn planning. Ik lach.