Onvergetelijk Bouchet - deel 1

Zo begint het : 'Fredje, ik heb een vraag. Niks tegen Liesje zeggen. Ga jij de 14de met de auto naar Frankrijk? Pas ik er nog bij? Ik zou haar willen verrassen... Ik moet wel de 18de weer naar huis. Maar ik dacht dat jullie dan ook terug zouden komen? Pas ik dan ook nog in de auto naast alle flessen wijn?...'

Alleen aan je beste vrienden kan je zo'n schaamteloze vraag stellen. En jezelf inviteren op hun reis. 'Hoi Annickske, kan nu pas antwoorden, want ze is juist slapen. Zou een leuke verrassing zijn. Ga wel de box op de auto leggen voor de terugweg. Pernod zit in de koffer en laat hem liever niet alleen met de wijn. Ik vertrek wel op tijd 's morgens, 6u. Dan zijn we tegen 16u in Bouchet. De 18de gaan we terug.' Gevolgd door : 'Anders om 5u hier, dan vertrekken we op het gemak'.

De voorwaarde voor mijn medereizigerschap is een lading sandwiches met spek en ei voor onderweg. Ik twijfel geen seconde. Ik ben de dagen voor het vertrek nog serieus ziek. In die mate dat ik het afblaas. En een dag later de annulering annuleer. Ik moet gewoon meegaan. We proberen dit al vijf jaar georganiseerd te krijgen. Nu ik de kans heb Liesje ook nog te verrassen, moet ik mezelf gewoon miraculeus genezen. Ik kan dit.

Ik verpak de laatste sandwich rond middernacht. Ik zet mijn wekker om 03u. Ik maak Erik liefdevol wakker rond iets voor 04u. Wees gerust, hij mocht mee. Maar zijn werk roept. Erik brengt me naar Pelt. We zijn perfect op tijd. Tot we vijftien kilometer voor onze eindbestemming stilstaan achter een huis op de weg. Twee zelfs. Bijzonder transport om 04.35u 's ochtends. We gaan te laat zijn. En ik weet dat Fred graag op tijd vertrekt.

Ik : 'Ze gaan naar rechts. Seffens kunnen we gas geven!' Fred : 'Ben juist vertrokken...' Ik : 'Waaaaaaaaacht!!! We zijn er.' 05.10u, Erik schudt Fred de hand. Hij laadt mijn minivalies in de auto. Ik reis licht, want ik weet dat er vooral plaats moet zijn voor olijfolie en wijn op de terugweg. Ik heb wel drie zonnebrillen bij. Een meisje moet toch iets...

En we zijn en route. Fred en ik zijn natuurtalenten. Volgens mij mag je ons de wereld laten rondreizen. We converseren over honderdduizend onbenullige dingen. Liesje zal later vragen : 'Waar hebben jullie het de ganse weg over gehad?!' Ik zou het niet meer weten. Alleen herinner ik me nog het gesprek over de kleur van auto's. We vinden allebei olijfgroen machtig mooi!

Misschien al een geluk dat ik me onze conversaties niet meer herinner. Anders zou ik hier tien uren aan gebabbel neerpennen. We houden pipistops voor ons drie. Ik hou mijn adem in, wanneer Liesbet belt en haar stem door de luidsprekers klinkt. Rond Lyon hoor ik dat we 's namiddag al meteen wijn gaan proeven. Ik ben nog niet gearriveerd en mijn agenda is al gepland.

De temperatuur klimt. De hemel kleurt blauwer. De teller verslindt kilometers. We gaan de autostrade af en tellen de laatste vijftien van de totale negenhonderdzeventig. Het lijkt alsof we een poort achter ons sluiten. En een andere dimensie binnenrijden. Fred geeft me instructies : 'Ik zet je af voor de brug. Je gaat erover, wandelt naar rechts. En dan zal je het wel zien.'

Bouchet, hij zet me af. Ik wandel en zie Liesje Pernod aanpakken van Fred. Ze draait zich om om weer naar binnen te gaan. Ik roep. Het is een moment dat ik nooit

zal vergeten. We hebben elkaar al zo vaak vast gepakt na een geweldige middag of gewoon omdat we elkaar een tijd niet gezien hebben. Maar in deze omhelzing besluiten we elk moment van een jarenlange vriendschap.

Ik voel me thuis in een seconde. En dan wordt Bouchet Bouchet. En begrijp ik, waarom Fred en Liesje hun hart hier achterlaten. Ik laat mijn koffer onuitgepakt achter op mijn bed. We rijden naar Visan, het wijndomein Art Mas. Onderweg, ik weet niet meer of het bij een café, apotheek, bakker of slager is geweest, sluiten Elise en Hedwig aan. We schudden elkaar de hand wanneer we uitstappen. Ik ben meteen verkocht, wanneer Elise zegt, dat zij weet wat ze lekker vindt, wanneer ze het proeft. Maar dat ze verder niets van wijnen kent.

Ik sluit me graag bij haar aan, temidden van dit gezelschap van kenners. Het uitzicht is betoverend. Deze vrienden nog veel meer. Hedwig vertelt gepassioneerd over zijn unieke verwezenlijkingen in architecturale staalconstructies. Zij vertellen samen over het overwinnen van kanker. Alles overgoten met druivennat. Ik ben sinds 03u wakker en voel me gezegend.

We laden de wijn in de auto. Ondertussen zakt de zon. We hebben gereserveerd in de bistro. Elise en Hedwig beslissen hun dag in ons gezelschap te verlengen en gaan mee. Onderweg, met wijnvelden aan onze linkerkant en ontluikende lavendel rechts, ter hoogte van een kleine weg naar twee woningen toetert Fred vier maal. Dit is voor Stefaan het teken dat we op weg zijn naar de bistro. Hij komt ook. Thuis zouden we een sms gestuurd hebben. Hier werkt het leven anders.

Zo landen we op het terras van l' Auberge in Bouchet. Waar we met liefde ontvangen worden. Waar het terras vol zit met levensgenieters. We laten de hemel donker kleuren. We schenken karaffen rosé en water. We mengen stokbrood met gelach en verhalen. De tafel valt stil, wanneer het eten komt. Ik ga eerlijk bijna dood van de honger. Mijn kompanen ook, zo te zien. Eens de buik vol, krijg ik een klop. Ik ben twintig uur wakker. Mijn motor valt stil.

We kussen en omhelzen elkaar 'à la prochaine'. Het is geweldig elkaar te hebben ontmoet. We spreken voor de volgende dag met Stefaan af te aperitieven. Liesje; Fred en ik wandelen de twintig meter naar huis. Ik zet mijn raam wijd open. Ik laat het ruisende geluid van bladeren en de stroom aan de overkant binnenwaaien. En val in slaap.

slurP tips : la douce France