Trouwen onder lampionslingers

Ik dans tot mijn voeten pijn doen, ik zing tot mijn stem schor is. Onder een donkerblauwe hemel gevuld met lampionslingers, aangekleed met houten planken vloeren, van kleur vergane fluwelen moemoe’s zetels, metersgrote stalen vuurkorven, trillend onder de stemmen van Double-D.

Ik wervel mijn lichaam rond mijn as, steek mijn handen in de lucht. We dansen naast elkaar, tegenover elkaar, lachend, uitbundig. Soms met een glas in onze handen, zodat we voor de zoveelste keer kunnen klinken op de avond, elkaar kunnen zeggen dat we vrienden zijn, dat we elkaar graag zien.

Het is niet ons feest. Tatje en Steven trouwen. Maar we voelen ons evenzeer betoverd met liefde in de lucht. Erik is chauffeur van dienst. Hij slaat ons hoopje ongebreideld nuchter gade. De eerste keer dansen in bijna twee jaar. Mijn leren jas en tasje liggen in de houten bak gemonteerd voor een oude motor.

Wanneer ik voorzichtig balanceer, kan ik mijn glas wijn op de bagagedrager zetten. Iedereen haalt elke dansmove tevoorschijn. We dansen in één avond twee jaar vol. Het is een feest voor in de boekskes, voor in mijn dagboek der onvergetelijkheden.

Dankjewel Tatjana en Steven dat we zo zot hebben mogen doen.