Verjaren in fluo

Ik ben niet zo’n zotte verjaardagspersoon. Tenminste, wel zot. Maar niet persé op de verjaardag. Ooit wel geweest, vermoed ik. Toen ik op mijn vingers niet verder dan achttien moest tellen. Sedert die tijd echter, is verjaren minder prioritair geworden.

Hoewel ik elk jaar wel super sentimenteel een boek wil schrijven. Een bundeling van alle onvergetelijke momenten van het voorbije verjaardagsjaar. Misschien is een encyclopedie wel van toepassing. Niet de stijl van een Elsevier of Larousse. Minder educatief. Maar wel gevuld met levenslessen en vrienden. Ik moet van elk van jullie een hot item maken.

Ik heb dit jaar mijn verjaardag ruim vóór mijn verjaardag ingezet. Zoals het hoort en mag. Op één dag krijg je geen jaar gevierd. Fred, Liesje en Pernod geven de aanzet. Zonder voorafgaande afspraak. Gewoon omdat het zo uitkwam. Met champagne, gelach en eindeloos gebabbel aan de toog. Ondertussen bakken een paar groenten licht aan in de oven. Je kan immers niet aan alles aandacht schenken.

Erik grilt zijn filet in de open haard. Het vuur maakt ons verhaal compleet, kruidt onze namiddag en avond met vlammen. Anna schuift mee aan tafel. Er zijn altijd reservestoelen.

Maandag en dinsdag gaan voorbij. De valavond van mijn nieuwe levensjaar. Woensdag, zes uur, de was en de plas. De wereld draait als de dag tevoren. Erik’s boterhammen. En om twee voor zeven mijn tas koffie en het nieuws. Martie rinkelt als eerste, met vol liefde gevulde wensen. We babbelen in een paar woorden bij. Zeggen dat we elkaar dringend moeten zien. Maar echt dringend.

En dan is de kop eraf. Mijn telefoon danst rock en roll. En ik raak de tel kwijt. Ik lees alle berichten, maar bewaar antwoorden voor later. Het is niet omdat ik jarig ben, dat een bedrijf stopt met draaien. Ik tik mijn code in, doe de lichten van de toonzaal aan en loop de trap op naar boven, naar kantoor.

Ruth en Phyllis zingen en dansen. Echt! Om acht uur ’s morgens. Heppie beurtdeei. Mijn ogen lachen dankbaarheid. En een heel héél klein beetje schuldgevoel : ik heb mijn collega’s op minder dan twee jaar tijd zot gemaakt. Maar een beetje zot kan geen kwaad.

Een dag bij Pglas is als een dik uur. Met de snelheid van een Ferrari en het geluid van een Porsche. Rond kwart na zes gooi ik mijn computer dicht. Mijn kop zit vol. Jas aan, trap af en hal in. Ik roep dag, tegen iedereen. En dan komt het. Van diep van binnen. Basstemmen van onze mannen : heppie beurtdeei. Met z’n allen, terwijl ik richting buitendeur loop.

Twee keer gezang op één dag. Ik ben een rot verwend nest. Maar écht!

De verjaardagsavond wordt gevuld door een bezoek van mami en féfé aan de keukentafel. En een doos Ferrero Rocher. Ik zet hun net buiten wanneer Nathalie belt. We hebben twee keer per jaar een vaste date in onze agenda. Op 1 december en op 29 januari. Voor de rest van het jaar zijn er maanden dat we elkaar niet horen. Ik hang in een stoel. Een uur later hang ik er nog. Nathalie start met verjaardagswensen. We vervolgen met ervaringen van een jaar.

Het is een dag later. Ik ben niet ouder, niet anders. Zelfs niet wijzer. Maar volgens mij wel een pak knapper. En klaar voor wat komt. Merci geweldige vrienden, om elk moment onvergetelijk mee in te kleuren. Met fluo, wijnrood, zongeel en grasgroen. Jullie zijn het perfecte palet in mijn leven!