Verstandloos

Soms is niks bijzonders doen, alles wat je nodig hebt. Erik zit onder water. En ik heb zo het lichte vermoeden, dat hij te laat thuis zal zijn voor onze deze ochtend vluchtig afgesproken date. Ik trek mijn plan. Het is veel te mooi weer om de zon en grijsblauwe hemel niet te plukken.

Ik pik mijn Lonely Planet van Kroatië op bij Peggy. Aan de deur. Ik ga niet binnen, want weet dat ik dan weer niet buiten geraak. We praten in een recordtempo over niks. Over mijn bril, over Kroatië en met haar papa over mijn al vuile kleren. Omdat ik van plan ben naar stal door te rijden.

Hoe komt het dat je met vriendinnen de neiging hebt om sneller en sneller te babbelen? Je wil zoveel vertellen in een paar minuten tijd. Later als wij oud zijn, moeten wij allemaal op één groot stuk grond in van die moderne containers, met gigantische ramen gaan wonen.

In het midden is er een veld, waar we IKEA kuipstoelen zetten. We hebben geen aangelegde tuin nodig. Alleen een boer die af en toe met zijn tractor het gras maait. We babbelen uren. We leven van herinneringen. En een glas wijn vanzelfsprekend.

In elk geval heb ik al een telefoon van Marie gemist, wanneer ik terug in de auto stap. Ik bel haar : 'Ik kom eraan!' Ik heb haar rijlaarzen in de auto liggen. Parti is gepoetst. Ze wacht op mij.

Ik heb voor een keer mijn fototoestel nog eens bij. Ik moet dit meer doen. Eigenlijk altijd. Ik merk dat ik herinneringen selectief opsla. Foto's brengen vergeten momenten weer tot leven.

Marie en Parti trainen zot goed in de piste. Ik ben behalve fotograaf, ook kakmadam van dienst. Het meest uitdagende is de mest die in draf 'gelost' wordt. Ik ben vijf minuten bezig her en der te rapen. Uitermate geweldig.

Stretchen na de training gebeurt op de renbaan. Parti is zot van rennen. Verstand op nul. Benen in de lucht en gaan!

Daar dient het weekend toch voor? Verstandloze momenten.